Նիկոլ Փաշինյանի գալու օրվանից պետական կառավարման համակարգն ու տեղական ինքնակառավարման մարմինները սկսեցին վերջինիս ստորաքարշորեն ծառայել:

Փաստորեն մեր երկրի հիմնական խնդիրը զուգարանների ապակիներն էին:

Գյումրիում քաղաքային իշխանությունների շուրջ տեղի ունեցող պրոցեսներին հետևում եմ այնքանով, որ Բալասանյան դաշինքի շատ անդամների հետ կյանքի տարբեր ժամանակահատվածներում ընկերություն եմ արել: Միկային Իրաքից հետ կանչելը, քաղաքի բյուջե չհաստատելը այլևս պարզ է դարձնում խաղի հետագա ընթացքը:

Հնդկաստանի մայրաքաղաք Նյու Դելիում տաքսիների վարորդների զգալի մասը ... հայեր են, որոնք չգիտեն քաղաքը և հաճախորդների հետ փորձում են շփվել բացառապես հայերեն, երբեմն` կիսատ-պռատ ռուսերեն լեզվով:

Գրառումը սկսենք օրվա ցնցող մեջբերումից, որի հեղինակը պատմության դասագրքի հեղինակ Սմբատ Հովհաննիսյանն է։ Այսօր տեղի ունեցած մամուլի ասուլիսի ժամանակ նա հայտարարել է հետևյալը․ «Ավելի շատ բացասական իրողությունների վրա են կենատրոնանում, բայց դասագիրքն իր դրական կողմերն էլ ունի․․․» տես հղումը՝

7-րդ դասարանի «Հայոց պատմություն» դասագրքի մասին շատ-շատ է գրվել ու խոսվել, հանրային քննարկումներ կազմակերպվել։ Խնդրին անդրադարձ է եղել հնարավոր գրեթե բոլոր միջոցներով, ներկայացվել, որ դասագիրքն իր այս կերպի ու բովանդակության մեջ ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ համազգային չարիք, ազգային անվտանգությանը միտված սպառնալիք, սակայն ԿԳՄՍ նախարարությունն իր հովանավորողներով ու օրվա իշխանության շահերը սպասարկող լրատուներով, զոմբիացված զանգվածի ներկայացուցիչներով այն վերցրել են պաշտպանության տակ ու համառորեն իրականացնում են իրենց ձախավեր քաղաքականությունը։

Արդյո՞ք հայաստանցիներին ինչ-որ բան է անհրաժեշտ: Օրինակ, արդարադատություն, աշխատանք, անվտանգություն, սոցիալական արդարություն, ի վերջո, արժանապատիվ կյանք:

Բարբառները մեր ազգային հարստություններն էին, որոնցից քչերը կան այսօր։

Պուտինը կապիտուլյանտ Նիկոլին նստեցրել է իրեն հաղթած Ադրբեջանի բռնապետի կողքին:

Արցախի դահիճը «Մեր ժամանակների հերոսի» մրցանակ է տվել մի պարոնի, որն անմիջապես հայությանը կոչ է հղել` արդեն պետություն ենք դառնում, եկեք հզորացնենք այն: